อิวาเตะ เมืองแห่งอาหารชนิดเส้น ใครกินเส้นต้องมาเยือน
อิวาเตะ เมืองแห่งอาหารชนิดเส้น ใครกินเส้นต้องมาเยือน
“อิวาเตะ” ป็นจังหวัดที่ใหญ่เป็นอับดับ 2 ของญี่ปุ่น ซึ่งใหญ่รองจาก จังหวัดฮกไกโด เป็นจังหวัดที่ทำการประมงเป็นหลัก และอาหารพื้นถิ่นส่วนใหญ่นั้นขึ้นชื่อเรื่องอาหารประเภทเส้น ซึ่งมีหลากหลายเมนูที่นักท่องเที่ยวทั้งชาวญี่ปุ่นและชาวต่างชาติไม่ว่าไปเยือนครั้งใดก็ต้องแวะทานให้ได้ แล้วอาหารขึ้นชื่อของ อิวาเตะ จะมีอะไรบ้าง ไปดูกันเลย
ใครที่ชื่นชอบการเล่นสกีแต่ไม่ชอบคนพลุกพล่านแบบที่ ฮอกไกโด ล่ะก็ ขยับย้ายมาเที่ยวที่ อิวาเตะ ก็ได้เล่นสกีดีๆ ไม่แพ้กัน เพราะที่นี่ก็ขึ้นชื่อเรื่องสกีรีสอร์ทอีกทั้งยังมีน้ำพุร้อน ออนเซนดีๆ รอต้อนรับนักท่องเที่ยวอยู่ตลอด และถึงแม้จะไม่ได้ไปเที่ยวในช่วงหน้าหนาว ที่ อิวาเตะ ก็ยังมีไฮไลท์ดีๆ ประจำแต่ละฤดูกาลรอให้เราไปชมกันอยู่ ไม่ว่าจะเป็น ล่องเรือธงปลาคาร์ฟชมวิวซากุระ เดินป่าไต่เขาอิวาเตะซึ่งมีฉายาว่า ฟูจิน้อย หรือ เดินริมทะเลสาบชมใบไม้เปลี่ยนสี
และอาหารขึ้นชื่อของอิวาะเตะที่ไม่มากินไม่ได้ก็คือ “โซบะวังโกะ” เป็นโซบะชามเล็กๆ ที่พนักงานจะคอยเติมเส้นให้เราตลอดจนกว่าเราจะพอใจ อีกทั้งโซบะแห่งนี้ยังเป็น 1 ใน 3 โซบะที่อร่อยที่สุดในญี่ปุ่นอีกด้วย ยิ่งใครมาช่วงหนาวๆ ซดโซบะอุ่นๆ สักชามสองชามคงจะฟินไม่น้อยเลย ต่อมาคือ “เรเมงโมริโอกะ” เป็นบะหมี่เกาหลีที่เสิร์ฟในน้ำซุปใสเย็น จัดเสิร์ฟกับเนื้อวัว แตงกวา กิมจิ ไข่
และไฮไลท์คือการใส่ผลไม้หน้าร้อนอย่างแตงโม แอปเปิ้ล สาลี่ เวลากินทำให้รู้สึกสดชื่น คลายร้อนได้ดี เป็นอาหารฤดูร้อนที่ไม่ควรพลาด อีกเมนูเส้นคือ “จาจาเมงโมริโอกะ” เป็นเมนูเส้นแบบแห้ง ตัวเส้นที่ใช้จะเป็นอุด้งเส้นแบน แต่งหน้าด้วยมิโซะ แตงกวา และต้นหอมซอย คลุกเคล้าให้เข้ากันก็อร่อยอิ่มท้อง เมื่อทานใกล้หมดมักจะนิยมเติมน้ำซุปซึ่งเป็นซุปไข่ไก่เพื่อซดร้อนๆ ให้คล่องคอเพื่อปิดท้าย
นอกจากเมนูเส้นแล้ว อิวาเตะ ยังเป็นเมืองประมงที่เป็น แหล่งเพาะพันธุ์สาหร่ายวากาเมะและหอยเป่าฮื้อ ที่ใหญ่มากอีกที่หนึ่งด้วย ดังนั้น เมนูหอยเป่าฮื้อ ของที่นี่จึงเป็นอีกเมนูที่หลายคนที่มาเยือนอดไม่ได้ที่จะลิ้มลอง ซึ่งหอยเป่าฮื้อสดๆ สามารถนำไปทำได้หลายอย่าง จะทานสดแบบซาซิมิกับสาเก หรือจะย่างเนย ทำสเต็กทานคู่กับไวน์ขาวก็อร่อยไม่แพ้กัน และของขึ้นชื่ออีกอย่างที่สายเนื้อพลาดไม่ได้คือ เนื้อวัวมาเอซาวะ เป็นเนื้อเกรด A5 ที่คัดสรรค์มาอย่างดี ใครชอบเนื้อต้องลองจริงๆ
